اشعار

اولین روز است بی گهواره می گردی علی           یک شبه مادر برای خود شدی مردی علی

آخرین باری که بستم بند این قـنداق را           بر دلـم افـتاده دیگر بر نمی گردی علی

بیشتر شرمنده می سازی پدر را گریه کن           بس کن این ناله که، اشکم را در آوردی علی

باز کن از ساقۀ این تـیر انگـشتان خود           نیست آبی در حرم، غوغا به پا کردی علی

بی تعادل هستی و ماندم چگونه با سرت           حـجــم تیـر حـرمـلـه را تـاب آوردی عـلی

پخش سبک

به خـیمه این خـبر با غـم رسـیده             ز کـین مشک عـمو گـشته دریده

گـرفـته زین خـبر ماتـم  سکـیـنه             ولی رنـگ ربـاب یکـسـر پـریده

بـگفتـا او به اصغـر             بخواب ای جـان مادر

گـــل امـــیـد مـا را             عـدو بــنــموده پـرپـر

دگـر آهـنـگ غـارت رفـتـه در سر

**************************

نگاهت ای عـلی جـان بر دل من             کـند کار دو صد  شمـشیر دشمن

چه سازم تا شوی یک لحظه آرام             نیـایـد کاری از من غـیـر شـیون

      دو چشم  ملتـمس را             ببنـد ای  یـاس  زهرا

  که شـاید  در دل  من             شود کم شور و غوغـا

کـه شـرمنـده تـر از ایـنـم تو منـمـا

**************************

مـرو ای دلـبـرم بـیـن بـی قـرارم             خـدا دانـد کـه مـن طـاقـت نـدارم

پـس از تـو ای گـل نشکـفـته من             در ایـن دنـیـا دگـر کـاری نـدارم

دلم در خـون نشسته             قـدم از غـم  شکسته

کنـم  مـن  التماست             بمان ای یـاس  خسته

چه سـازم رشـته صـبرم گـسـسـته

****************************

دعـا کردم کــمـی بــاران بـبـارد             که شایـد اصـغـرم طاقـت بـیـارد

ولی اینسان که اصغر بیقراراست             هــــوای دیـدن  مــحســن بــدارد

لب خشکت علـی جان             ترک  بـردارد اینسان

که  بنما ئی  تـلظـی             چکد خـون تو از آن

دل صــد پــاره ام را پـس مــســوزان

هــنـوز دیـده مـادر به گاهـوارۀ توست           به خیـمه منـتـظـر دیدن دوبـارۀ توست

به خـنده دل بربودی ز مادر ای اصغر           بیا که شادی مادر به یک اشارۀ توست

نـهـاده سـر به سـر زانـوان غـم، مـادر           که پاره پاره دلش چون گلوی پارۀ توست

چه پاسخ اهل حرم را دهم؟ چو می پرسند           که این قتیل به خون خفته،شیرخوارۀ توست؟

غـروب عـمـر تو را من نمی کنم بـاور           که آسمان وجـودم پر از ستارۀ تـوست

به خنده بر تن بی جان، دوباره جان بخشا           که جان به پیکر بی جان من، نظارۀ توست

اگر که سینـۀ مادر ز غـم گدازان است           ز سـوزِ تشنگیِ لعلِ پُـر شـرارۀ توست

به روز حشر که «عنقا» بسی بود ناچار           تمام چشم وجودش به دست چارۀ توست

ای اهل کوفه رحمی، این طفل جان ندارد           خـواهـد که آب گـویـد، امّـا زبـان ندارد

دیشب به گاهــواره، تا صبح ناله می زد           امـروز روی دسـتـم، دیگر تـوان ندارد

هنـگام گریه کوشد، تا اشکِ خود بنوشد           اشکی که تر کند لب، دورِ دهـان ندارد

رخ مثل برگ پائیز، لب چون دو چوبۀ خشک           این غـنچۀ بهـاری، غیر از خزان ندارد

ای حرمله! مکش تیر، یک سو فکن کمان را           یک برگ گل که تابِ، تیر و کمان ندارد

شـمشـیـر اوست آهش، فـریـاد او تلـظّی           جـانش به لـب رسیـده، نـایِ بیـان ندارد

با من اگر بجنگـیـد، تا کـشـتـنم بجنگـیـد           این شیرخواره برکف، تیغ وسنان ندارد

مادر نشـسـته تنها، در خـیـمه بین زن ها           جُز اشک خجـلت خود، آب روان ندارد

تا با خدنگ دشمن،روحش زند پر از تن           جـز شـانـۀ امـامـش، دیگر مکـان ندارد

میثم به حشر نَبوَد، غیر از فغان و آهش           آن کاو از این مصیبت، آه و فغـان ندارد